Η κόρη με τα φίδια της με τα ωραία λουλούδια της πήγαινε και τραγουδούσε… Φεγγάρια κι εκρηκτικά τριαντάφυλλα που ούρλιαζαν και ματώνανε τα χέρια και σκότωναν στην τύχη πιάνουν το νήμα της Αριάδνης
Τα παγωμένα χέρια
ψάχνουν τα σύννεφα
βρίσκουν το μύλο
μέσα στα σύννεφα
να γυρίζει δίχως φτερά
βρίσκουν το φάντασμα
της καμινάδας δίχως κεφάλι
βρίσκουν το σταυρό
της άγριας φοβέρας
το τρύπιο πιθάρι
της βροχής
βρίσκουν ακόμα
το φεγγάρι της άνοιξης
σβησμένο
να καπνίζει
με γύρω γύρω του
πασχαλιές
τα παγωμένα χέρια
πιάνουν το νήμα
της Αριάδνης
και τότε βρίσκουν
τσακισμένη
κομματιασμένη
την ξύλινη αγελάδα
της βασίλισσας
κι ακόμα βρίσκουν
μέσα στα σύννεφα
πώς να το πω
τα ίδια της μάτια
άγρια τρελά
και διψασμένα
σαν αστραπές
![]()
Του πύργου
με τα ωραία λουλούδια της
Όμορφα που μυρίζαν τα λουλούδια
Τα χέρια του έδενε
ο ληστής
που μούγκριζε
στα πόδια της
το αίμα
το κεφάλι του
η γλώσσα
η ρίζα
το φιλί
γιομάτοι οι κήποι
αίμα
μη μιλάς
Κανένας δεν μιλούσε
Η κόρη πήγαινε και τραγουδούσε
η κόρη με τα φίδια της
με τα ωραία λουλούδια της
Η λειτουργία του άσπρου
που ασπρίζανε τα τέσσερα τα πρόσωπα
χτυπούσανε τα χέρια
και προχωρούσαν απ’ τις τέσσερις γωνιές
και μάζευαν τα σύννεφα
έτσι έμενε το δάπεδο γυμνό
έπειτα άρχιζαν να περνούν οι μαύροι πετενοί
ένας –ένας
αφήνοντας ένα ρυάκι αίμα κόκκινο
σαν χάνονταν
ρολόγια άρχιζαν να πυροβολούνε άδικα
και σκότωναν στην τύχη
φεγγάρια ούρλιαζαν
προσφέρανε κι εκρηκτικά τριαντάφυλλα
που σκάζαν και ματώνανε τα χέρια
η αγωνία
τα πρόσωπα σιγά-σιγά χάναν τα μάτια τους
τα φρύδια κι έπειτα το στόμα
τα δόντια και τα τσίνορα
γίνονταν κάτασπρα όπως και τα ρούχα τους
όπως και τ’ άσπρα δένδρα
όπως και το λιβάδι
όπως όλα
Άσπρα.
[Μακριά σ’ έναν άλλο κόσμο, στο στήθος φυτρώνουν κοπάδια μαργαρίτες. Εκεί δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν: τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει; Ναι την καρδιά μας καρφώνει! Ώστε λοιπόν είναι Ποιητής, κληρονόμος πουλιών που πρέπει, έστω και με σπασμένα φτερά να πετάει. Για του λόγου το αληθές…]
Πασιφάη (από την ποιητική συλλογή ΠΑΡΑΛΟΓΑΙΣ 1948)
ψάχνουν τα σύννεφα
βρίσκουν το μύλο
μέσα στα σύννεφα
να γυρίζει δίχως φτερά
βρίσκουν το φάντασμα
της καμινάδας δίχως κεφάλι
βρίσκουν το σταυρό
της άγριας φοβέρας
το τρύπιο πιθάρι
της βροχής
βρίσκουν ακόμα
το φεγγάρι της άνοιξης
σβησμένο
να καπνίζει
με γύρω γύρω του
πασχαλιές
τα παγωμένα χέρια
πιάνουν το νήμα
της Αριάδνης
και τότε βρίσκουν
τσακισμένη
κομματιασμένη
την ξύλινη αγελάδα
της βασίλισσας
κι ακόμα βρίσκουν
μέσα στα σύννεφα
πώς να το πω
τα ίδια της μάτια
άγρια τρελά
και διψασμένα
σαν αστραπές
Η κόρη πήγαινε και τραγουδούσε
η κόρη με τα φίδια τηςμε τα ωραία λουλούδια της
Όμορφα που μυρίζαν τα λουλούδια
Τα χέρια του έδενε
ο ληστής
που μούγκριζε
στα πόδια της
το αίμα
το κεφάλι του
η γλώσσα
η ρίζα
το φιλί
γιομάτοι οι κήποι
αίμα
μη μιλάς
Κανένας δεν μιλούσε
Η κόρη πήγαινε και τραγουδούσε
η κόρη με τα φίδια της
με τα ωραία λουλούδια της
Η λειτουργία του άσπρου
Ρίχνανε πρώτα τα σκοινιά
στις τέσσερες γωνιές που ασπρίζανε τα τέσσερα τα πρόσωπα
χτυπούσανε τα χέρια
και προχωρούσαν απ’ τις τέσσερις γωνιές
και μάζευαν τα σύννεφα
έτσι έμενε το δάπεδο γυμνό
έπειτα άρχιζαν να περνούν οι μαύροι πετενοί
ένας –ένας
αφήνοντας ένα ρυάκι αίμα κόκκινο
σαν χάνονταν
ρολόγια άρχιζαν να πυροβολούνε άδικα
και σκότωναν στην τύχη
φεγγάρια ούρλιαζαν
προσφέρανε κι εκρηκτικά τριαντάφυλλα
που σκάζαν και ματώνανε τα χέρια
η αγωνία
τα πρόσωπα σιγά-σιγά χάναν τα μάτια τους
τα φρύδια κι έπειτα το στόμα
τα δόντια και τα τσίνορα
γίνονταν κάτασπρα όπως και τα ρούχα τους
όπως και τ’ άσπρα δένδρα
όπως και το λιβάδι
όπως όλα
Άσπρα.
[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Μίλτου Σαχτούρη, για να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της, από το χρώμα του το κάθε λουλούδι, απ’ το ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί και η Ποίηση απ’ τον πρωτογενή της λυρισμό καθώς είναι ο μαγικός εκείνος χώρος στον οποίο αποτυπώνεται η λανθάνουσα έστω, κοινή όμως ανθρώπινη ανάγκη για ουρανό…όπου ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ψιθυρίζουν: τι κάνει; την καρδιά μας καρφώνει; Ναι την καρδιά μας καρφώνει! Ώστε λοιπόν είναι ποιητής!]
