Χύνεσαι διάμεσος σκιών που αγγίζεις σκεύη του μαρτυρίου μη απτόμενα που προσφωνείς με αριθμούς το πολύ με ενώσεις του άνθρακα τον αυτοκράτορα… Τώρα μέσα απ’ το στήθος μου περνάς με ανοίγματα ερημιάς
Όταν την έρημη οδό προς Ελευσίνα
περνάς η έπαρση μέσα σε πεύκα και Αθηναίος
κι είναι πρωί δυο μέλισσες
ποιο χτεσινό χειρόγραφο
ποια εφηβεία των πενακοσιομέδιμνων
που να σου βγει του ονείρου στο θαλασσί
και στη φευγάλα;
![]()
σ’ ανήλιαγα του τελωνείου
φαρμάκι και φαινόλη σ’ επιστρέφει.
και οι σημαίες της Mobilσε κηδεύουν.
οι πέτρες της φραγκοκρατίας επίμονες
και τα φύκια ως κάτω.
Ποιος είπε τις επιστροφές
μυστικό των βράχων;
Τώρα προς Αθηνά η οδός με απανθρακώσεις
γυλιοί παγούρια οροπέδια Νεστοριανών,
τα γεωφυσικά ελεγεία του Μίμνερμου
όλο το χαρτικό της επιμελητείας
άχρηστο
ο λόχος αιφνιδιασμένος που σκορπάει
προς Ασπρόπυργο
οι φαντάροι που ρίχνονται σε θηλυκά
αγελαδοτρόφων
στον ουρανό ιλιγγιώδης η υψικάμινος
ή πώς ανάβει τα μέταλλα ο νόστος
τέτοιος όλεθρος.
Το μόνο που σώθηκε η φυτεία στουπιών
περνά του σκοτωμού μ’ ογδόντα μίλια
ξυστά στο πλάι σου
μετά η στροφή,
και που χάνονται στάχυα σ’ ανηφόρες
χύνεσαι διάμεσος σκιών
που αγγίζεις σκεύη του μαρτυρίου
μη απτόμενα
που προσφωνείς με αριθμούς
το πολύ με ενώσεις του άνθρακα
τον αυτοκράτορα
που τρώει το χέρι του ή τα πιθάρια του
και τη διαταγή του να μην ηχούν
οι σαλπιγκτές
πάρεξ όταν περνούνε άνεμοι πρίγκιπες
ή Αθηναίοι…
Έτσι με τις πληγές των Κυριακών εριστικός
ποτέ δε βρίσκεις βραδινές εφημερίδες
να λέμε για αφαιμάξεις.
Τροχιά (από την ποιητική συλλογή ΔΙΗΓΗΣΗ)
αφήνοντας χρυσά νομίσματα
σαν ήλιος μεσ’ από κοφίνια
που τα ξεπάτωσε η σιωπή,
αμνημόνευτη αλλιώς σ’ αυτούς τους τόπους.
Για κείνο το άσπρο ανάμεσα του τρία
και του τέσσερα χρεώθηκα βροχές
το αίμα δυο ασβών πίσω από σκοίνα
και μια γονυκλισία μέρες του Ακαθίστου,
να μην είναι θάνατος ούτε ενωμοτία
του Σεπτέμβρη
ούτε η μπόλια του μεσημεριού
απλωμένη ανάμεσα του ύπνου των αλόγων.
Έτσι θα περιμένεις Μάη Ιούλιο
ίσως και Αύγουστο
κάνε δυο δεκαετίες με κολεόπτερα και βάλε
μπορεί και αιώνα
μήγαρις βγω από νερά αλλοιωμένος
και γίνει φως και γίνει σκότος
ημέρα πρώτη της δημιουργίας.
[Μα πού είναι λοιπόν τα τόξα που μας ξέσκισαν τον νου; Δεν υπάρχουν ξίφη για άλλες πληγές; Πού πήγαν λοιπόν οι άγγελοι; Τόσο πολύ προσπεράσαμε τα κυανά όνειρα των φτερών τους; Ποιο κορυφαίο σπόνδυλο απ’ τη σιωπή δεν έχουμε; Σφαγμένη εντός μας μια ερώτηση δεν λέει να σωπάσει. Αρχέγονο εργαλείο πλειστόκαινο μια κοφτερή προεξοχή στο πάθος μου, απλώνει ο χρόνος στο λιθόστρωτο… Πού θα πιάσει ρίζα αυτό το σπέρμα; Εντός μου η νύχτα ταξιδεύει στα ύφαλα του ονείρου]
Παρέξ όταν περνούνε άνεμοι (από την ποιητική συλλογή ΔΙΗΓΗΣΗ)
περνάς η έπαρση μέσα σε πεύκα και Αθηναίος
κι είναι πρωί δυο μέλισσες
ποιο χτεσινό χειρόγραφο
ποια εφηβεία των πενακοσιομέδιμνων
που να σου βγει του ονείρου στο θαλασσί
και στη φευγάλα;
Το βράδυ η Κυριακή αιμάτωμα
σακί της σόγιας τρίριγοσ’ ανήλιαγα του τελωνείου
φαρμάκι και φαινόλη σ’ επιστρέφει.
Ισθμοί κορίνθιοι, τα Μέγαρα ορνιθοειδή
οι βάρβαροι από Αριμαθείας με κύμβαλακαι οι σημαίες της Mobilσε κηδεύουν.
Τα μάτια φαγωμένα από αρθρόποδα
η κνήμη έξω απ’ την άρμη μαρμαρένιαοι πέτρες της φραγκοκρατίας επίμονες
και τα φύκια ως κάτω.
Ποιος είπε τις επιστροφές
μυστικό των βράχων;
Τώρα προς Αθηνά η οδός με απανθρακώσεις
γυλιοί παγούρια οροπέδια Νεστοριανών,
τα γεωφυσικά ελεγεία του Μίμνερμου
όλο το χαρτικό της επιμελητείας
άχρηστο
ο λόχος αιφνιδιασμένος που σκορπάει
προς Ασπρόπυργο
οι φαντάροι που ρίχνονται σε θηλυκά
αγελαδοτρόφων
στον ουρανό ιλιγγιώδης η υψικάμινος
ή πώς ανάβει τα μέταλλα ο νόστος
τέτοιος όλεθρος.
Το μόνο που σώθηκε η φυτεία στουπιών
περνά του σκοτωμού μ’ ογδόντα μίλια
ξυστά στο πλάι σου
μετά η στροφή,
και που χάνονται στάχυα σ’ ανηφόρες
χύνεσαι διάμεσος σκιών
που αγγίζεις σκεύη του μαρτυρίου
μη απτόμενα
που προσφωνείς με αριθμούς
το πολύ με ενώσεις του άνθρακα
τον αυτοκράτορα
που τρώει το χέρι του ή τα πιθάρια του
και τη διαταγή του να μην ηχούν
οι σαλπιγκτές
πάρεξ όταν περνούνε άνεμοι πρίγκιπες
ή Αθηναίοι…
Έτσι με τις πληγές των Κυριακών εριστικός
ποτέ δε βρίσκεις βραδινές εφημερίδες
να λέμε για αφαιμάξεις.
Τροχιά (από την ποιητική συλλογή ΔΙΗΓΗΣΗ)
Τώρα μεσ’ απ’ το πλήθος μου περνάς
με ανοίγματα ερημιάςαφήνοντας χρυσά νομίσματα
σαν ήλιος μεσ’ από κοφίνια
που τα ξεπάτωσε η σιωπή,
αμνημόνευτη αλλιώς σ’ αυτούς τους τόπους.
Για κείνο το άσπρο ανάμεσα του τρία
και του τέσσερα χρεώθηκα βροχές
το αίμα δυο ασβών πίσω από σκοίνα
και μια γονυκλισία μέρες του Ακαθίστου,
να μην είναι θάνατος ούτε ενωμοτία
του Σεπτέμβρη
ούτε η μπόλια του μεσημεριού
απλωμένη ανάμεσα του ύπνου των αλόγων.
Έτσι θα περιμένεις Μάη Ιούλιο
ίσως και Αύγουστο
κάνε δυο δεκαετίες με κολεόπτερα και βάλε
μπορεί και αιώνα
μήγαρις βγω από νερά αλλοιωμένος
και γίνει φως και γίνει σκότος
ημέρα πρώτη της δημιουργίας.
[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Έκτοτα Κακναβάτου, σε σένα που ποιος ξέρει πόσες φορές η λατρεία σου θα μου γίνει γέφυρα να περάσω απ’ την άβυσσο στο καυτερό γήινο αίμα. Και μόνο το βήμα μένει κατά σένα, το ελάχιστο μέτρο να σε ψάχνω, όχι να σε βρω. Σου φωνάζω: «σ’ όλα τα στέρνα κάρφωσε το φως κι ύστερα τίποτα πια εξόν το νόημά σου»]
